X
Download ons gratis E-book
We startte donderdag een week geleden met de trein naar Schiphol. Volgens de automatische stem kwam elke trein over enkele ogenblikken, maar na 45 minuten kwam er uiteindelijk een. Een echte mensen stem zei dat deze trein naar Schiphol zou rijden. In Utrecht bleek het toch de trein naar A’dam centrum te zijn, maar niemand van NS die iets omriep. De trein naar Schiphol stond op het tegenoverliggende perron. Goed en wel in die trein, stroomde de eerste trein ook half leeg en kwamen die passagiers ook haastig in onze richting. Weer even later was er een groot overleg op het perron en gingen uiteindelijk beide treinen naar Schiphol. Onze vertraging liep iets op, maar we waren heel vroeg, dat konden we wel hebben.
Het vliegtuig naar Parijs ging op tijd. In Parijs werden we meteen naar de hal voor de intercontinentale vluchten geleid. Groot, leeg en geen sfeer. Ook de vlucht, met die hele grote Airbus voor ruim 500 passagiers, vertrok op tijd. Veel geslapen. Om 10.00 ’s ochtends kwam het toestel aan. Uitladen en koffers duurt bij zo’n groot vliegtuig extra lang. Dan ZA in. Eerst langs de immigratie voor het visum, dan de douane en dan de politie. Buiten stond niemand van onze organisatie, maar dat is niet zo’n probleem, iedereen kent elkaar en een vriendelijke andere medewerker van een andere organisatie belde de man die wij zouden spreken. In een eigen taal hoorde hij waar de man was en bracht ons naar hem toe.
De gehuurde Toyota was niet beschikbaar. Ze had een hele nieuwe Polo. Bagageruim bleek te klein. De achterbank wat los en persen met de koffers bleek een oplossing. Tegen ZA gewoonte in de handbagage op de achterbank. (niet laten zien wat je hebt) Om 13.30 eindelijk weg bij het vliegveld. ZA is erg bureaucratisch en voor alles moeten er veel formulieren ingevuld worden. Niet een keer in de computer en dan een uitdraai, maar allemaal nog op doordruk formuliertjes zoals ik dat nog uit mijn begin tijd bij de overheid ken.
Het was warm en stralend weer, de rit naar Tzaneen lang, begin donker kwamen we daar net voor echt donker aan. Een prachtige kamer en voor de deur een oude bekende, de rookstoel van opa. Hier is er voor gekozen hele zachte kussens te gebruiken zodat je in de goede verhouding zit en bij de armenleuningen komt. Buiten gegeten.
De volgende dag naar Krügerpark. Na nog geen kilometer een paartje bokjes op een rotsblok. Als andere autos blijven staan dan is er iets te zien, mogelijk waren we er anders zomaar aan voorbij gereden. Heel in de verte zagen we nog de koppen van twee giraffen. Iets later een groep impala’s. gestopt en uitgebreid foto’s gemaakt. Nu na een week zeg je niet eens meer dat ze er staan. Een van de rangers waarmee wij op een game-drive waren noemde de impala’s Macdonald. Een snelle hap in de bush, voor eigenlijk iedereen, en ze hebben de M op hun kont. Hou je meer van Wimpies, dan moet je ze omdraaien.
De volgende dieren in Krüger was een troep apen. Toen opeens na een bocht olifanten, ze stonden tegen de weg aan. Groot en ze vraten hele bomen op. Weer iets verder langs een rivier stond een groep nijlpaarden. Op een eiland in het midden van de rivier lag een krokodil. Hier liepen ook allerlei andere antilopen, waarvan ik nog moet uitzoeken tot welke soorten deze behoren.
Ik ben mijn kijkertje vergeten. In olifant-restcamp is een winkel waar heb ik een nieuwe gekocht. Zonder kijker maak je maar de helft van de natuur mee. Voor dat we in het kamp waren zagen we ook nog giraffen. Eigenlijk alle dagen daarna hebben we giraffen in alle standen rangen en kleuren gezien. Olifanten, vaak nijlpaarden en allerlei antilopen en andere bokjes.
Na een prachtige eerste dag, laat het weer het er een beetje bij zitten. Alle dagen zijn bewolkte en grijs. Vaak wat regen en soms heel veel regen en soms ook zomaar weer een uurtje een hele hete zon.
We hebben in meerdere traditionele accommodaties gezeten. De mooiste tot nu toe is het Umlani-bushcamp. Behalve de olifant wordt geen ander dier geweerd, zodat een van de groep afgeraakte buffel dwars door het kamp kwam, de andere trokken door de droge rivier, waar het kamp tegen aangebouwd is. Dagelijks waren er twee game-drives om 16.00 tot 20.00 (na 19.00 is het donker). En ook echt donker, want er is verder geen enkele verlichting op kilometers afstand. En in de ochtend om 06.00 tot 08.30 uur. s-Avonds is er het gezamenlijke diner er achter aan, en ’s-ochtends het ontbijt. Het kamp heeft geen elektriciteit zodat alles met olielampjes wordt verlicht.
Tijdens de eerste avondrit zagen we een moeder luipaard en een van haar kinderen in een boom, met jawel, niet de big-mac, maar een impala geit. De tweede avondrit was er een vrouwtjes neushoorn met een jong. Je schrijft makkelijk vrouwtje, maar het is een kolos van 1500 kg. Het jong is volgens mij al meer dan 200 kg, maar dat terzijde. Het jong was wat onrustig en wilde een paar keer in de aanval gaan, maar moeder was een meer onverschrokken type en stapte rustig door, draaide wat af, maar was goed benaderbaar. In tegenstelling tot een olifant. Toen wij voorreden, sloeg hij zijn oren uit en hief een getrompetter aan, aanleiding voor de ranger om vol gas voorlangs te rijden. No picers to day. Hij is een beetje uit zijn doen door de regen. Kort daarvoor hadden we regenbui met hagel en het ging behoorlijk te keer.
Swaziland is een allerarmste land. Mensen leven in nog aftandser hutten dan in ZA. De grens is vermakelijk. In ZA moet je je afmelden en in S weer aan. Je komt aanrijden, dan krijg je van een medewerker een strookje papier, waarop het kenteken van de auto heeft geschreven en hoeveel personen er inzitten. Daarmee ga je naar de immigratiedienst. Die zetten een stempel in je pas dat je ZA verlaat en een op het strookje. Dan langs de douane, die stempelen alleen het strookje en dan de politie, die het strookje innemen. Dan rijd je door, weer een groep medewerkers die je opvangen, je parkeert de auto, gaan weer de zelfde loketten lang maar nu die van S. Je betaald 50 rand wegenbelasting en dan mag je door. De kwitantie moet je goed bewaren want bij vertrek moet je die kunnen tonen. Bij de huurauto zit een speciaal document met gegevens van de auto, oa, motornummer en chassisnummer. De moet je echt laten zien… S uit precies het zelfde in omgekeerde richting. Nu moest ik bij de politie ook nog mijn rijbewijs laten zien. Maar ik denk dat deze medewerker in opleiding was, een ander keek op afstand mee. En echt het is een film, ze hangen op stoelen en komen langzaam in beweging om hen zeer verantwoordelijke taak uit te voeren.
Het lijkt nu wat droger te worden dus gaan we zij in St. Lucia naar Cape Vidal. Het barst hier van de nijlpaarden en krokodillen. Gisteren zijn wij over een binnenmeer gevaren en hebben ze al gezien.
Het gaat hier vaak over de big-five, even voor jullie gemak, de olifant, neushoorn, buffel, luipaard en leeuw. Maar waarom dat nou de big-five zijn weet ik niet. De andere dieren zijn even indrukwekkend, zebra, wildebeest, hyena, alle soorten antilopen en andere bokken, apen, vogels, insecten. Vogels in alle maten en soorten, kleine bonte zangers en hele grote arenden, prachtig.
Morgen gaan we in de richting van Lesotho.
Vandaag zijn wij van Lesotho terug naar ZA gereden. Nu 18.00 uur plaatselijk tijd zitten we in de tuin van ons huis. Dit keer geen lodge met een gemeenschappelijke tuin, maar een historisch huis in een straat en diverse andere huizen, van de receptie. Het huis heeft een deur in het midden van de woning, met rechts een salon en links een slaapkamer. Achter de slaapkamer is er nu een grote badkamer met alle toeters en bellen. Aan het eind van de gang midden door het huis is de keuken, met een deur naar de tuin. De auto staat achter in de tuin, maar kan niet in de garage, die is toch te smal voor zelfs dit kleine autootje. Aan de keuken is een eetkamer deel gedekt voor 4 personen. Achter de keuken is er een tweede slaapkamer. Alles luxe in een Engelse stijl ingericht.
Verleden keer iets tot St Lucia en gingen we verder in de richting van Lesotho. Maar daarvoor natuurlijk nog, voor de meelezers, een tussen stop in een voorstad van Durban. In een prachtige lodge, 25 meter van zee. Het dorp heeft een Afrikaanse naam, maar is echt een voorstad van Durban, zoals Wassenaar bij Den Haag. Daarna naar Drakensville in het Mont aux Sources Hotel. Een pracht hotel met 5 sterren. Te luxe voor ons vakantiegangers uit Nederland. Het ligt tegen Royal Natal National Park aan. Het is een NP om te wandelen en om te klimmen tot over de 3000 meter. Dat lukt ons niet meer, maar nog wel met z’n tweeën onder leiding van een gids de tekeningen van de San mensen (Bosjesmannen) gezien. De klim was ongeveer 20 minuten en de hele tour een uur. Wij deden er iets langer over omdat de gids elke 5 minuten een pauze inlaste. Prachtig die tekeningen met vermoedelijk zo weinig mogelijk heden. Dit was de enige plaats die bezichtigd mocht worden, want als mensen er op eigen gelegenheid naar toe mogen dan krassen, spuiten of hoe dan ook, zetten ze hun eigen naam er bij of maken andere graffiti.
Na al die luxe, gingen we naar nationaal park Golden Gate. Hier weer in een traditionele roundavel, met een eigen keuken en catering. Het hotel om te eten was een paar kilometer verder, maar in het donker is het hier echt donker dus wij kochten een paar blikken in de winkel en hebben geïmproviseerd. Smaakte nergens naar na twee dagen veel te veel in de 5 sterren, was dit weer down on earth. Tijdens een rit in de bergen kwamen we twee hele jonge vossen tegen. Prachtig op de foto kunnen zetten. Vederop kwamen we vermoedelijk de moeder tegen die schoot er vandoor in de richting van de jongen. Weer iets verder stak de vader zijn kop boven het maaiveld uit. Te ver om mooi op de foto te krijgen maar zo prachtig. Eerder op een berghelling zagen we vechtende zebra’s het blijft natuurlijk voorjaar hier. Na een uit puttende slag gingen ze met de konten naar elkaar toestaan. Ik zie je niet meer dus nu is het goed, leek het wel. Wie won weten wij niet, maar het was wel aanleiding dat andere ook begonnen, die deden het met z’n drieën en het leek ook heftiger, want het was steeds twee tegen een, in een wisselend samenstelling. Toen pas naar Lesotho. Via een ZA zandpad kwamen we bij de grensovergang van Peka bridge. Zegt veel over verhoudingen en hoe je als land gekend wil worden. In L zagen we enorme armoe. Het vee wordt met herders er op uitgestuurd en moet maar zien. Heel mager, net als de herders, die eerst vriendelijk lijken te zwaaien, maar dan meteen hun hand ophouden. Ik vind het een enorm schooi volk en dat staat mij erg tegen. Anderzijds, we hebben in de woonhutten gekeken en ze hebben helemaal niets. Oude zooi en rommel waar ze tussen leven. Dus ik moet toch nog even bedenken wat ik er echt van ga vinden.
We reden via de hoofdstad Maseru naar onze lodge in Malealea. Wat een chaos iedereen die een auto heeft was er, diegene die geen auto hebben en dat is meer dan de meerderheid (ik weet dat dat taalkundig niet kan) namen een bus, busje of een taxi die busdiensten rijdt. Heb je helemaal heen geld dan ga je lopen. Een vierbaans weg is dan gauw verstopt, want ook de kuddes, schapen, geiten, koeien, paarden of ezels moeten er ook nog langs. De hoofdstad heeft een paar gebouwen met een verdieping en verder is het gewoon een township, zoals ook de steden van ZA. In het centrum wat gebouwen en dan in kilometers er omheen townships, met mooie hutten maar ook hutten waar wij onze dieren nog niet in willen houden. Ik snap niet dat mensen daarin gelukkig kunnen zijn.
De weg naar Malealea was de laatste 7 kilometer slecht stond in onze beschrijving, maar voordat we in Maseru de goede weg hadden gevonden ben ik drie keer heen en weer “gereden”. Wegbewijzeren is een kunst, die ze nog niet door hebben, of niet nodig hebben omdat toch wel iedereen de weg kent. De kloe, vliegveld en dan verder leverde uiteindelijk op dat we goed zaten. De weg naar Malealea, was een drama. 4×4 voertuigen hebben het er moeilijk mee, dus mijn stadsautootje ging er bijna aan onderdoor. De bodemvrijheid was eigenlijk te gering. Met veel vijfen en zessen kwamen we boven, maar we hadden net zo goed kunnen verongelukken. Zij hoopte op veel regen want het was veel te droog, maar ik stak de kaars aan om het droog te houden, anders waren we de berg nooit goed afgekomen. De kaars stond er in het huisje omdat er maar beperkt stroom was d.m.v. een generator. Deze liep van 18.30 (echt donker om 19.15) tot 22.00 uur. Verder moest je het doen met de kaars of met de zaklamp, die wij gelukkig bij ons hebben.
Nu dan in Cradock en we gaan zo eten. Daar is ook de WIFI zone, dan kan ik deze verzenden. Morgen gaan we meteen door naar Addo en dan richting Port Elizabeth.
Ik heb nog niets gezegd over het Zuid-Afrikaans. Met de meesten kan je gewoon praten. Hun Zuid-Afrikaans heeft wel zo veel raakvlakken met het Nederlands dat we elkaar begrijpen.
Foto’s blijven toch een probleem, terwijl buiten de vogels zeer uitdagend zitten te roepen, probeer ik toch wat foto’s op het net te krijgen, maar alles loopt meteen vast. Ik fotografeer met een hele hoge kwaliteit en ik denk dat dat het probleem is. Dus dan definitief maar niet. Aan foto’s hebben we inmiddels een verzameling van ongeveer 500, dus wat moet ik laten zien? Nu vinden we alles nog prachtig en bijzonder en dat is natuurlijk ook zo, maar ook hier geldt dat alles went hoewel…?
Van de apartheid denk je dat je daar niet veel van merkt, maar als je er langer bent is dat toch anders. In de meeste lodges waar we verblijven wordt de scepter gezwaaid door een blanke. De donkere afrikaan is er voor het werk. In een winkel je boodschappen zelf in een zak doen, levert commentaar op: “Nee, niet doen, daar ben ik voor.” Bij het tanken van de auto zelf even het vulpistool, indrukken is helemaal een crime, begon ik zelf de ramen even schoon te maken, nou ik kreeg echt onder uit de zak. Ik snap wel dat het allemaal bedoeld is om een fooi, maar toch…
Onderweg kwamen we in een echt zwart dorp, we reden op een kerktoren, maar het dorp had verder eigenlijk geen blanke kern, wat meestal wel het geval is, met er omheen de townships. In dit dorp was er de kerk van de Nederlands Gereformeerde kerk, met een begraafplaats met graven uit 1850 in het Nederlandse en latere in het Engels, een bank, een Indiër met een supermarkt en een take-away. De Indier had geen cola en sap, daarvoor moest ik naar de take-away. Deze was vol met zwarte mensen. Het viel echt stil toen ik binnen kwam. De leiding van de winkel was in handen van twee (verlopen) blanken. Meteen was de vraag waarmee zij mij van dienst konden zijn. In het Engels maar ze spraken zelf Afrikaans, dus ik vroeg in het Nederlands of ze cola en sap verkochten. Ik moest het zelf uit de koeling halen, en stond even te aarzelen wat ik nemen zou. Bij de toonbank (of is het counter) stonden een aantal zwarte dames. Eén van hen leverde een lege fles is en verwachte het statiegeld terug te krijgen, maar dat ging niet door. Eerst moest meneer geholpen worden. En dan sta je daar, je laat het ook nog gebeuren. Ik voelde met echt heel vervelend.
In Swaziland en in Lesotho, is het bedelen helemaal vervelend. Deze mensen hebben helemaal weinig, maar vriendelijk zwaaien wordt toch echt gevolgd door het ophouden van de andere hand en het aangeven van honger. Het is verder erg bijbels, de kleinste jongens, met een stok en een kudde. In Lesotho hebben ze geen weilanden zoals wij die kennen, daar loopt alle het vee onder begeleiding van een herder. Hier hebben de herders ook honden. De snelweg lijkt erg op onze provinciale wegen, alleen mag je er 120 km. Dus ik denk wel dat het wel n’s mis gaat. Jonge geiten hebben nogal de neiging om zomaar over te springen. Het wild lijkt beter vertrouwd met het verkeer en gaan eigenlijk altijd rechtsomkeert de bush in waar ze uitkwamen, maar ook dat is natuurlijk nooit helemaal zeker. Tijdens onze eerste rit van Joh.burg, naar Tzaneen, stak op de vierbaans weg een groep bavianen over, achter mij, werd er een of twee geraakt, die door de anderen uit de groep werden meegenomen. In de regel zie je ze ver voor je op de weg en dan verdwijnen ze links en rechts de berm in, staat daar een hek dan gaan de meesten er onderdoor. Alleen de jongemannen gaan er dan overheen, hoewel er soms echte elektrische gordijnen staan.
Vanmiddag op het strand een walvis aangetroffen. Hij stonk al niet meer dus hij is al langer dood. Er zat een hele vlucht meeuwen op. Andere vogels niet gezien, mogelijk dat deze in het begin wel van het beest gegeten hebben, maar nu zaten de meeuwen, verwoed te pikken en ik kon niet echt zien wat ze er uitpikten. Voor mij was het een vezelrijk deel van de huid. Mooi dat zo’n dier hier gewoon blijft liggen en niet als een Johannes of Johanna, opgesneden wordt en in een museum gestopt.
Vanmorgen zijn wij in Knysna, in het township beland. We waren op zoek naar een weg die achter het dorp omhoog de bergen in ging. Deze niet gevonden maar dat ter zijde. Omdat het zondag was, liepen hele drommen in prachtige pakken en speciale outfits naar allerlei verschillende kerken. We zagen zelfs een zaal voor de jehovagetuigen, dus echt alles is vertegenwoordigd. Ik vraag me wel af wat de kerken te bieden hebben, want ook de blanken gingen in zwarten pakken ter kerke. Welke boodschap hebben beide groepen meegekregen?
Door beide groepen zo naast elkaar te laten leven, is het economisch voor de blanken aantrekkelijk hier te zijn. Natuurlijk kijk ik binnen mijn eigen context en binnen het kader van mijn eigen welbevinden. Maar als het streven is dat ieder gelijk is, moet er ook in ZA het nodige aangepast worden, dan kan deze luxueuze manier van leven voor zo’n beperkte groep niet volgehouden worden. Als iedereen een minimum loon moet verdienen, als iedereen gelijkwaardige huisvesting moet hebben, als gezondheidszorg gelijkwaardig moeten worden, betekent dat een acuut faillissement van de rijke boven laag.
Volgend jaar 2014 zijn er weer verkiezingen. Dit weekeind op 9 en 10 november moeten de kiezers of de nieuwe kiezers dat is voor mij niet helemaal duidelijk, zich registreren. Iedereen die een identiteitsbewijs heeft kan zich laten registreren. Ik heb begrepen dat je dan ook alleen mag stemmen in de omgeving waar dat bewijs is afgegeven en dat met name donkere mensen werken nog al eens veel verder weg. Ik snap niet hoe dat werkt. Als ik nu om mij heen kijk op het balkon van de hotelkamer, zie je alleen witte wijken. De wijken waar de donkere afrikanen wonen, liggen achter de bergen. In de wildparken waar we gelogeerd hebben, waren de huisjes buiten de hekken en soms vele kilometers weg. ZA is ongeveer net zo groot als Duitsland en Frankrijk samen, dus je rijdt op de kaart een klein eindje maar dat is dan algauw 30 kilometer of meer. In de bediening zie je ’s avonds dezelfde mensen als ’s morgens. Waar blijven ze. Gaan ze na hun dienst nog naar huis en komen ze in de ochtend weer terug. In de wildparken kan je vanaf 06.00 uur ’s ochtends ontbijten en het diner is mogelijk tot 22.00 uur. Feit is dat je langs alle wegen, altijd mensen ziet lopen. Verder rijden er kleine vw busjes die als een soort taxi dienst de mensen oppikt en wegbrengt. Deze busjes kom je op de verste punten tegen, ook helemaal achteraan in het township van Knysna.
Dichterbij,
Nu we dichterbij Kaapstad komen wordt ZA helemaal anders. Waren we eerst echt in allerlei wildernis, nu heet het alleen Wilderness, maar is het een prachtig vakantie dorp/ plaatsje aan de Indische oceaan. 11 november zijn wij doorgereden naar Oudtshoorn. In mijn begin jaren in Ede was er een gemeentesecretaris van de gemeente Ede met een zelfde naam. Oudtshoorn ligt in de Kleine Karoo. Volgens het boek van Van Dis een droog en arm gebied, waar je heel veel land moet hebben om een boterham te kunnen verdienen. De eigenaar van de Lodge doet in struisvogels en morgen om 06.30 gaan wij met hem mee om zijn bedrijf te bekijken. Het is zijn ochtendronde en dan moet het personeel aan het werk gezet worden. Ik ben benieuwd wat dat oplevert. Nu de ronde die ongeveer 1,5 uur gaat duren hebben wij het ontbijt.
Op 11 november, zijn wij van Knysna eerst doorgereden naar Mosselbaai. Daar is een museum genoemd naar de eerste Portugees die in ZA aan land ging Bartolomeu Dias. In de Mosselbaai kwam hij in 1488 aan, bijna 200 jaar voor Van Riebeek, aankwam in ZA (1652). De Mosselbaai kreeg toen een Portugese naam, maar werd later hernoemd. Vele dorpen en steden krijgen langzaam aan een ZA naam. Opvallend is ook dat al die townships een eigen ZA-se naam hebben. En vaak zijn er meerdere townships rond een stad of dorp met verschillende ZA namen.
De eigenaar van de struisvogelfarm, heeft tijdens de toer, iets over zijn bestaan verteld. Zijn familie kwam als Hugenoot in ZA. Omdat zij toch meer met Frankrijk van doen hadden dan met Nederland brachten zij druivenstokken mee en daarvoor moest grond gevonden worden. Daardoor ontstond het wijngebied rond Stellenbosch en de Franschehoek. Ik meen mij te herinneren dat de wijn productie niet meteen van een leiendakje is gegaan, maar dat noemde hij niet. Na 100 jaar Van Riebeek, was er meer grond, hout en vers vlees nodig voor de schepen die langskwamen. Immers Van Riebeek had een bevoorradingspost en de mogelijk heden om groenten en fruit te verbouwen raakte op. Daarom kwam er een trek verder het land in. Ook in de Kleine Karoo, een droog en deels woestijn gebied. In de Kleine Karoo kwam landbouw op gang. De eigenaar van deze farm heeft 2250 ha. Hij verbouwd er nu gerst, druiven, luzerne en omdat er dit jaar uitzonderlijk veel regen gevallen is dat bewaard wordt in bekkens, was hij nu bezig mais te zaaien. Soms regent het 4 tot 6 jaar niet in dit gebied en dan wordt water een hels probleem. Naast de gewassen doet hij in struisvogels, koeien en schapen. Hoofdproduct in dit gebied is de struisvogel. In de tijd van de grote hoeden en enorme gewaden in Europa een zeer gewild product waar de boeren rijk van werden. Toen de mode veranderde raakte sommigen aan de bedelstaf en lieten hun dieren weer los in het wild, waar ze oorspronkelijk uit weggevangen waren en waren veredeld zodat er een grotere veren opbrengst ontstond. In Kruger lopen ook nog altijd wilde exemplaren rond. De vollestruisvoël (Afrikaans) levert de veren, leer en vlees op.
Na Oudtshoorn zijn wij naar een ander bedrijf in Heidelberg (West-kaap) gereden. Deze eigenaar heeft een bedrijf van 1100 ha. Het bedrijf was eerder 5 keer zo groot, maar zijn grootvader had vijf zonen die allemaal wat moesten. De productiemethoden zijn dus danig beter geworden, zodat zij alle van hun deel konden leven. Opvallend is het enorme landbouw areaal dat je ziet. Alles van woest en ledig in drie generaties omgezet in een productiegebied, zover je oog reikt. Een wandeling over zijn terrein leverde op dat wij daar nooit zouden willen wonen, waar je ook kijkt nooit zie je je buren.
Eerder noemde ik dat we een boek van Van Dis bij ons hadden. Hij gaat daarin langs de Landmannen, familie van zijn vriendin Eva Landman, die hij kent van haar studie geneeskunde in Amsterdam. Hij schreef dat hij van kerktoren naar kerktoren reed in de Karoo. Hij ging door de Grote Karoo, nog droger en nog meer woestijn, dan de Kleine Karoo. Eerder vielen ons die kerktorens niet op, maar de laatste paar dagen is het echt te gek. Het lijkt wel Ede. Alle stromingen die je in Ede kunt bekenden zie je hier ook. In het leven van de boeren die wij tegen kwamen speelt de kerk nog een grote rol. Je zit op je bedrijf en je ziet verder niemand, maar op zondag ga je naar de kerk en dan zie je ze allemaal. De kerk heeft verder een duidelijker rol in hun leven dan bij ons. Verenigingen maar belangrijker is de eigen school die tot halverwege highschool kan opleiden en natuurlijk de diaconie, die hier en daar helpt, want niet iedere boer maakt het.
Na de Karoo zijn we doorgegaan naar Hermanus aan de kust. In de baai voor de stad komen jaarlijks de walvissen terug de in de Afrikaanse zomer naar Antarctica gaan. ’s Winters zwemmen ze hier voor de kust. De meesten moeten alweer terug zijn want november is hier toch echt zomer, maar tot in december zijn er altijd nog wat achterblijvers.
Voordat we naar Hermanus doorreden zijn we eerst nog naar Kaap Agulhas gereden. Deze plek is de meest zuidelijk punt ZA en hier komen de Indische en de Atlantische Oceaan bij elkaar. De Indische met zijn warme golfstroom en de Atlantische met zijn koude.
Vanmorgen met een prachtige zon naar de baai. Er is helemaal een wandelpad langs gemaakt met heel veel bankjes. We zaten nog geen vijf minuten op het bankje toen een walvis boven water kwam en vervolgens een heel springshow uit voerde. Wat een geweld. Volgens de folders moeten ze helemaal uit het water kunnen als ze het echt onder de staart hebben, maar die tijd is nu voorbij, dus het bleef bij halverwege. Ik heb er foto’s van kunnen maken. Toen we gisteravond even gingen kijken sprongen er diverse groepen dolfijnen voorbij, ook geweldig, maar dit slaat alles. De ziet dat de hele stad op de walvissen is gericht. Allerlei parkeerplaatsen met het zicht op de baai, het pad wat ik al noemde en alle huizen, met voor de ramen sterke kijkers en andere apparatuur gericht op zee.
Nu weer een tropische onweersbui. Gelukkig waren we net weer in ons huisje. Als het direct weer droog is en opgeklaard dan rijden we nog even naar de andere kant van de baai. Je kunt ook met bootjes de zee op, maar de hoogte van de golven neemt alleen maar toe en nu springen de boten al van golf op golf.
Hiervandaan gaan we naar Kaapstad. In Kaapstad is een trip naar Robben eiland en een halve dag door een township geregeld. Verder is er natuurlijk van alles in deze hoek. De laatste dag voor ons vertrek gaan we naar Stellenbosch. Daar vandaan is het vliegveld makkelijker bereikbaar. De laatste uit ZA (eigenlijk SA want in beide hoofdtalen schrijf je zuid met een S)
Hebben jullie het meegekregen? Vrijdagmiddag 15-11 begon het te regen en eigenlijk is het niet meer droog geweest, tot zondagmorgen 17-11. Het huisje in Hermanus bleef redelijk droog maar de andere delen van de lodge had echte waterschade. In het Afrikaanse winterseizoen was het van een oubollige toestand net helemaal vernieuwd in strak wit en licht, met een laminaat vloer. In het ontbijtdeel en de ruimte daaromheen stond vannacht zeker 3 cm water. Na een onweersklap gingen bij ons de lichten aan, een dimmersysteem, in de andere kamers begon het als in een horrorfilm te flikkeren. Later bleken de meeste stroomgroepen uitgevallen. Onderweg waren enkele wegen en in de bergen een paar passen afgesloten en moesten we terug en omrijden. Hier betekent dat algauw 40 kilometer terug en dan een andere weg. De Tafelberg is al een week in de wolken en de bootjes naar Robbeneiland varen al 2 dagen niet vanwege de wind. Morgen wordt het beter zeggen ze. Wie weet…
In Kaapstad, zitten we in een soort studentenhuis. Twee kamers en de living en keuken delen. Er staan drie huizen naast elkaar tegenover een groot herenhuis met 4 kamers. Ontbijt voor iedereen in het herenhuis. Toen wij gisteravond gingen eten hebben ze de luiken van het huis dicht gedaan. Heel knus. In deze wijk is een synagoge en gister was het natuurlijk sabbat. Wij zagen diverse mannen met een keppeltje lopen. Misschien dat je dat in Amsterdam ook tegenkomt maar niet in Ede en daarom zie je ze.
Zondagmorgen zijn we naar Robbeneiland gevaren. Op zich een gewoon cellenblok, maar met het verhaal van de apartheid erbij is het heel indrukwekkend. Hoe bestaan het dat je dit mensen systematisch aandoet. Alleen al het lijstje voor de voeding, in A = blank B = Aziatisch of gekleurd en C = zwart (nu op eens Bantoes) De B’s en de C’s kregen steeds minder per dag te eten. Ik vraag mij extra af, hoe het bestaat dat je in 1948 de apartheid echt vorm geeft door meerdere wetten te maken die zwarten en kleurlingen uit hun huizen zetten en townships werden ingesteld. Daarvoor woonden men min of meer allemaal doorelkaar, maar nu kreeg ieder zijn eigen gebied. Terwijl in december 1949 de VN de universele verklaring van de rechten van de mens uitriep. Die is ongetwijfeld in 1948 al in voorbereiding geweest en ZA is en was toch ook lid van de VN, dus mee verantwoordelijk voor de verklaring??
De Tafelberg hebben we nog niet gezien. Zit al meer dan 14 dagen in de wolken. Maar in de loop van de middag werd hij deels zichtbaar. Het werd steeds warmer, ook op Robbeneiland werd het heet. Als je dan stenen moet kloppen in een droge en witte omgeving van die krijtrotsen, wordt het een hel.
Vandaag, maandag, waren de wolken rond de Tafelberg opgelost. Wij wilde naar Kaap de Goede hoop, maar zijn eerst naar de Tafelberg gegaan. Er is een kabelbaan, in de buurt was het een gekke huis. Alle reisorganisaties zetten hun bussen in, alle taxi’s van Kaapstad reden omhoog en de hele stad leek wel de berg op te willen. Ik reed door, wilde Hilda droppen bij het begin, maar daar stonden de bussen te knoeien. Dus zij er uit en naar het kaartloket. Daar werd ze Zuid-Afrikaans geparkeerd, tot ik terug was. Bij het eerste loket, dat vrij was moest ik toen de kaartjes kopen en langs rijen mensen die zeker nog een paar uur moesten wachten werden wij via een artiesteningang in een lift gezet en de eerst volgende gondel mochten we mee naar de top. De anderen moesten van de begane grond eerst naar de 5de verdieping de trap op klimmen om bij de gondels te komen. Het was prachtig. Maar hier telt ook. Als je er elke dag naar toe kan en niet afhankelijk bent van de wolk, is het ook maar een hele gewone berg.
Als toetje zijn wij de tegenoverliggende berg, de signaal Hill, opgereden. Hier sprongen een paar hanggliders naar beneden in duo sprongen, ze landden op een stukje gras net voor de oceaan. Van beide bergen kijk je op Kaapstad in een helicopterview. Van het kasteel, gebouwd in de tijd van Van Riebeeck, tot ultra moderne gebouwen in het havengebied om de boel te vitaliseren. Kaapstad is geweldig, een hele dynamische en hippe stad. Voor mij te vergelijken met Barcelona, sfeer, temperatuur, drukte …
Vandaag dinsdag was de Tafelberg eerst nog te zien maar later kwam er een wolk op. Nu tegen de avond is het een hele donkere achtergrond geworden. Vanavond wordt regen verwacht. Vandaag zijn wij met Joepie, een stadstoer wezen maken. We zijn in de wijk geweest waar eerder de slaven woonden. Bo-kaap, een wijk toen buiten de stadsmuren, nu een deel tegen het centrum aan. Omdat slaven in onopvallende kleding moesten lopen kleurde zij hun huizen en later na hun bevrijding ook hun kleding in opvallende kleuren. Slaven kwamen uit Azië, vooral Java wordt hier genoemd. In de tour kwamen we in district 6. Aan de andere kant van het centrum. In een nacht in 1966 kwamen de bulldozers en schoven een hele wijk plat. 60.000 mensen hadden geen huis meer. Nu is het een grasvlakte met niks. Die zestigduizend mensen moesten naar hun thuislanden. Voor de mannen die werkte in Kaapstad werden hostels gebouwd buiten de gemeentegrenzen van Kaapstad. Dat is kilometers buiten het centrum bijna bij het vliegveld. Zaterdags gingen de mannen naar hun families in taxibusjes, maar dat koste bijna hun weeksalaris. Vrouwen mochten niet de nacht bij hun man in de hostels overblijven, dat werd streng gecontroleerd door de politie. We kwamen uiteindelijk in een kroeg, gerund door een jazz muzikant. In die tijd speelde hij in een band voor een blank publiek. Dat kon niet. De band moest achter een gordijn. Later was het een gemixte groep. Toen de zwarten achter het gordijn en de witten er voor. Nog later kreeg hij officieel de vraag: “Doorgaan met muziek, dan naar het buitenland en nooit meer terug. Of stoppen met muziek en ander werk gaan doen.” Hij is gestopt, kon niet weg bij zijn familie… Hij was bassist en had het geleerd van een Duitser uit het Kaapstads symfonieorkest.
Behalve de leeuw hebben we de big five gezien, maar wat zijn nou de big five, tegen het overige natuurgeweld. De springende walvissen in Hermanus, de nijlpaarden, hyena’s, giraffen, zebra’s en alle bokken en antilopen in soorten en maten. Hebben we het nog niet eens over alle vogels en andere dieren. Prachtig!!!!!!! Wat een ervaring, geweldig!!!!!!
Wij zijn nu in Kaapstad en vliegen aankomende donderdag naar huis. Vrijdagmorgen komen we dan weer aan in Ede. Morgen, woensdag gaan we opnieuw proberen naar Kaap de Goede Hoop te rijden en dan gaan we naar Stellenbosch. Op donderdag maken we nog een tour rond het wijngebied van Stellenbosch en dan gaan we in de loop van de middag naar het vliegveld. We moeten er 3 uur van te voren zijn. Eerst nog de auto inleveren en als dat allemaal net zolang duurt als het halen dan heeft dat tijd nodig. Volgens schema vliegen we om 21.00 uur. Vandaag heb ik een goede verbinding, daarom dit bericht nu want je weet niet welke faciliteiten de volgende lodge heeft.
Groet, Freek
